Hoop en Verdriet: twee gezichten aan de Pools - Oekraïense grens

Nieuwskamer bezocht het busstation van Przemysl en de directe grensovergang bij Medyka. Talloze verhalen zijn hier te vertellen: vluchtelingen, vrijwilligers en militairen.

Het zijn verhalen waar veel uit te halen is. Zo is er veel verdriet, uiteraard, deze mensen hebben hun thuis moeten verlaten vanwege een vreselijke oorlog. In de vele gesprekken die we voerden vallen de woorden bom en vernietiging veelvuldig. Het wordt met de dag kouder aan de grens, witte kristallen beginnen uit de lucht neer te dwarrelen. Grote vuurkorven worden aangestoken en dekens worden uitgedeeld om de vluchtelingen, die vaak dagen gereisd hebben, warmte te bieden.

Ondanks de enorme hoeveelheid vluchtelingen - door de VN bestempeld als de snelst groeiende vluchtelingencrisis sinds de Tweede Wereldoorlog - blijft het meerendeel van de Oekraïners in hun land. De mensen die wel vluchten laten vrienden, familie, buren en kennissen achter. De achterblijvers leveren gigantische weerstand tegen de invasie van Poetin, terwijl de oorlog met de dag grimmiger wordt.

Daarnaast is het een verhaal van hoop, kracht en weerbaarheid. De Oekraïners denken er niet aan dat Oekraïne zal vallen. Ze geloven in een afloop waar hun volk en leger zal zegevieren en de blauw gele vlag zal blijven wapperen op het Maidanplein in Kyiv.

Er heerst een enorme sfeer van dankbaarheid jegens de hulp die wordt geleverd aan grens. Van heinde en verre zijn vrijwilligers aangekomen om vluchteling van eten, drinken en dekens te voorzien. ‘We are happy to be here,’ horen we van de vluchtelingen. Een pianist heeft vanuit Berlijn zijn piano naar de grens gereden en hoopt op zijn manier een bijdrage te leveren.

Hoewel men zich aan de grens niet verslagen voelt, is alle hulp nodig. Doneer daarom aan giro 555 of een van de andere hulporganisaties.